Asociación de antropología – Antropologia elkartea
Arakadia Antropologia Elkarteak, datorren asteazkenean, urtarrilak 18, Loizuko gizakiari buruzko hitzaldia eskainiko du. Maitane Tirapuk, giza eskeletoa aztertzeaz arduratzen den antropologo eta arkeologoak, hezur-ikerketatik erator daitezkeen erritu-alderdiei eta mesolitikoko gizakiaren eguneroko bizitzari buruzko azalpena emango digu.
Zain gaituzu Civivox Kondestablean, 19:00etan
Rebeka Palacios eta Txuri Ollo elkartearen helburuez mintzatudira,eta Arakadiak Antroplogia jendearengana hurbiltzeko egiten dituen jarduerak aipatu dituzte.
Urriaren 18ko kafe-solasaldia ez zen oso ohikoa izan. Hasierako aurkezpen labur baten ondoren, Gau Beltza dokumentala ikusi genuen. Topagunearen ekimen horrek Josu Ozaita eta Jaime Altuna antropologoen Itzalitako kalabazen berpiztea liburuan jasotako lana hartzen du oinarri.
Ondoren, ohikoa den bezala, parte-hartzaileak (oraingoan hogei inguru) bi taldetan banatu ziren bideoak iradokitako gaien inguruko hausnarketak harilkatzeko: gurean arrotzak balira bezala hautematen ditugun ohituren joan-etorriko bidaiak (berez, gertutik begiratuta, gure iraganarekin lotu gaitzaketenak); berreskuratzea, birsortzea eta asmakuntza bezalako kategorien arteko tentsioa fenomeno kulturalez ari garenean; antropologiaren zeregin konplexua, aldi berean erritualen arakatzaile eta horien sortzaile edo sustatzaile izan baitaiteke zenbaitetan, etab.
Aukera izan genuen, nola ez, urriaren amaieratik azaroaren hasierara bitartean gure bazterretan izaten genituen tradizioak gogora ekartzeko. Izan ere, saio honen jatorrian egiaztapen bat dago: norabide aldaketa berri bat gertatzen ari da aipatu garaiaren harira gure lurraldean gertatzen ari diren eraldaketa bizkorren testuinguruan.
Izan ere, hamarkada askotan erlijioaren eta liturgiaren pisua ikaragarria zen eszenatoki batetik abiatuta, pixkanaka, XX. mendeko 80ko hamarkadatik aurrera, bi hilabeteen arteko muga beste modu batez bizitzeko aukera zabaltzen joan zen, batez ere jai giroari eta dibertimenduari garrantzia emanez. Horrela, Halloween kultura transnazional baten eskutik, zeinaren sustraiak eta esentzia fenomeno estatubatuartzat hartzen ditugun, urteak aurrera joan ziren, kontuan hartu gabe horren guztiaren jatorri europarra (irlandarra eta eskoziarra, zehazki).
Gure lur osoa erabat busti beharrean, euri horrek erresistentzia aurkitu zuen eta, azkenean, nolabaiteko alternatiba espiritua duen erreakzioa sortu zen. Hasieran, tokiko ekimen isolatu gisa; ondoren, gero eta modu orokorragoan. Ikusi genuenez, Arimen Gauaren edo Gau Beltzaren bidez, jai giroa alde batera utzi gabe, Halloweenekin lotuta ez dauden balioetan (zentzu komunitarioa, horizontaltasuna, aniztasuna, euskararen sustapena, genero-ikuspegia, etab.) oinarritutako topaketa eta gozamen kolektiborako guneak sortu nahi dira. Taldeetan, jai berri horien zentzu nagusiaz eta besteekin duten antzekotasunaz hitz egin zen. Aipatu zen, adibidez, batzuetan ez dela erraza balio horiek identifikatzea, eta, aldi berean, Gau Beltzaren hasierako bultzadan balioei emandako garrantzia funtsezko alderdia dela.
Askoz gehiago izan ziren partekatutako hausnarketak: esate baterako, ospakizun horiek guztiek heriotzarekin eta hildakoekin duten harreman paradoxikoa; existentziaren eta, beraz, kulturen iraunkortasunik eza; antropologiari dagozkion tresnen funtzioa aldaketa soziokulturalak aztertzeko orduan, etab. Azken finean, aho zapore ona geratu zitzaigun, baina ezin uka horrela izan zedin asko lagundu zuela data horiei lotutako gozoki eta elikagai batzuk dastatzeak…
APOAK, ERRATZAK, MINIGONAK ETA BURKAK. KAFE-SOLASALDIAREN ONDORIOAK
Pasa den azaroaren 22an kafe solasaldian honetaz hitzegin genuen: Nola sortu zen sorginaren irudia, eta nola erlazionatu zen makurkeriarekin sozial jendarte partikular baten inguruan. Kafe solasaldian sortutako mintza taldeen artean galdera hauei erantzuten saiatu ginen:
Sorgina den emakumea, sorgina izateari uzten al dio?
Nola estigmatizatzen dugu egungo emakumea? Nola estigmatizatzen da Mendebaldeko emakumea?
Gaur egun,nola saiatzen dira emakumea kontrolpean edukitzen?
Ondorioak
-Sorginaren konnotazio positiboak eta negatiboak dituen irudia dago jendartean. Konnotazio positiboak naturarekin lotuta daude, eta negatiboak, aldiz, gaiztakeri intrintsekoarekin eta sexu-joerarekin (gaiztoak eta ematxarrak).
– Gure ustez, sorginaren eraikuntza, Erdi Aroko gizarteetako zenbait pertsonengan (batez ere emakumeengan) zenbait ezaugarri eta ezberdintasunak azpimarratzen eta moralizatzen saiatu zen. Eraikuntza hau imajinatua da, sorginaren ideia beste batzuk eraiki baitzuten eta ez beraiek. Sorginak ez du bere burua gaizkiletzat hartzen, besteenganako desio txarrik ez du izaten, eta deabruarekin ez da besarkatzen, berea etzen erlijio baten irudia jasanez. Irudimen hori asmo batean oinarritzen da, hau da, kontrol soziala gauzatzea. Sorginak, herri osoaren kulpak bere gain botatzeko balio du, arauez gaizki dagoena modu sinbolikoan proiektatuz, eta “sorginen” eguneroko ezaugarri eta portaerekin lotzen du.
– Sorginen irudia gizarte-sektore baten gainean proiektatzen da. Sektore hori, nolabait, ahulagoa da, ezaugarri horiek direla eta, gainerako talde nagusitik aldentzera eramaten du. Nolabait, gaur egun esan daiteke estigmatizazio-prozesua, irudi eraiki bat dela, bestetasunetik proiektatzen dena, nortasun faltsu bat sortuz, ustez, aurreiritzitik, zaurgarritasunerako joera duen talde-gutxiengo bat deskribatuz. Gaur egun, adibidez, migratutako pertsonei buruz, LGTBI kolektiboari dagokionez, Estatuko hezkuntza-sisteman, hainbat parametro aplikatzen dira, “normalaren” barruan zein haur sartzen den eta nork behar duen laguntza espezializatua kategorizatzeko.
-Beraz, estigmatizazioa alteritatetik sortzen da, kolektibo minoritario batengan ematen da; kolektibo hori gainerakoetatik bereizten da, sinbolikoki eta arauen aldetik zenbait ezaugarri edo jarrera desegokiekin lotuz, eta, beraz, gizarteko gaiztakeria talde horren errua da. Gutxiengoen taldeak dira, askotarikoak eta modu batera edo bestera arriskuan edo egiturenpean jarriz, instituzionalki babestu gabeak eta erraz salatu daitezkenak.
-Azkenik, azpimarratu behar da talde handiengandik besteenganako estigmatizazioa ere badela. Estigmatizazio mota hori beste estigmatizazio motaren motor beretik sortzen da, desberdintasunaren mehatxupean sentitzen garenean. Gaur egungo islamofobia sentimendu horretatik sortuko litzateke, eta mugimendu politiko sotil baten bidez bideratu; mugimendu horrek mendebaldeko masa, mundu musulmanari buruz, nolabait, modu peioratiboan pentsatzera eramanez.
-Sorginkeriagatik akusatu zituzten emakumeek sendatzeko gaitasuna zutela eta erditzen laguntzen zutela esaten da. Ugalketaren eta heriotzaren alderdiak Erdi Aroko erakunde erlijioso eta politikoetatik kontrolatu beharrak, promiskuitatea, zuzenean gaizkiarekin fornikatzea eta sendatzeko gaitasuna zuten landare horiek sendatzeko bideratu beharrean hegan egiteko erabiltzea leporatzen zitzaien. Gaur egun, ugalketa lan-munduak baldintzatzen du, eta erditzea osasunaren bidez instituzionalizatuta dago. Zaila da etxean erditzeko eskubidea bermatzea.
-Neurri batean, Erdi Aroan, sorgina magiarekin eta gaitza egiteko ideiarekin lotzen zen. XX. mendean, Lévy-Strauss-ek ukatu egin zuen magiaren sendatzeko gaitasuna, bere funtzioa, gaixoa emozionalki uzkurtzea dela esanez, eta ez dagoela sendatzeko gaitasunaren froga zientifikokirik.
Beraz, bi garaietako, Erdi Aroko eta Aro Garaikideko ezagutza-sistemaren arabera, sorginen eta txamanen magia ez da eraginkorra. Sorgin-magiaren eraginkortasunik eza ustezko gaizkia egiteko balioatik zetorren, eta, hala, sorginen beldurra eta arbuioa nahasten zituen. Txamanismoari dagokionez, jatorrizko herriak lurralde indigenetako garapen-talde interbentzionisten mendebaldeko osasuna babestera bideratzen ditu. Farmakorik hartzen ez baduzu, hil egingo zara.
-Gaur egun, Covid-19a dela eta “negazionistak” deiturikoak estigmatizatu egin dira. Gaixotasunaren alderdiren bat zalantzan jarri duten guztiak “ukatzaile” gisa zaku berdinean sartuz. Zeharka, akusatuz, txertoa jartzeari uko egin diotenak edo isolamendua errespetatu ez dutenak, jendartean gaixotasuna zabaltzeaz.
Sorginak nortzuk izan ziren jakiteko aukera ematen diguten dokumentu-iturriak mugatuak dira, historikoki erakunde politiko eta/edo erlijioso batzuetako boterearen ordezkariek idatzi izan baitituzte.
Mendebaldeko sorginkeriari buruzko azken ikerketek, batez ere gizarte zientzietatik edo zientzia historikoetatik sortutakoek, sorgina kontrol eta botere sozialaren eraikuntza adierazgarria nola izan zen argitzen saiatzen laguntzen digute. Zentzu horretan, landa eremuko emakumeak estatusa zuen, bere gorputzetan bizia sortzeaz gain, heriotzari erronka jotzeko gaitasuna azaltzen zuen magiarekin eta landareekin sendatzearen bidez.
Arakadiaren asmoa da, hain zuzen ere, gure hurrengo kafe tertuliako parte-hartzaileei erronka botatzea. Sinbolikotik, sorgina inguratu zuten elementuei heldu nahi diegu, Elizak Erdi Aroan zuen kontrol sozialaren etsai nagusitzat hartzeko. Gogoeta horrek erakutsiko digu sorginaren gaineko proiekzio sinbolikoa eta emakumea kontrol sozialaren bidez zanpatzen duen artikulazio sinbolikoa ez direla horren ezberdinak.
Batez ere, Erdi Aroan sorginari berari nortasuna ematen zioten objektuen inguruan eman ziren esanahiei buruzko sarrerako zertzeladak emango ditugu, bai eta egungo objektuei buruzkoak ere. Erdi Aroko objektu horiek bezala, egungo gizarteetako eremu jakin batzuetan emakumea gizarte- eta kultura-arloan mugatu nahi duten botere-harremanei buruz ere arituko gara.
Sinbolo eta botere harremanen arteko harremanaren salatzaile nagusia aipatuko dugu, nola ez, Silvia Federici.
Solasaldian hitz egingo dugunari buruz zerbait jakin dezazuen hemen uzten dizuegu Silvia Federiciren elkarrizketa: “La persecución de las brujas permitió el capitalismo” entrevista a Silvia Federici | Traficantes de Sueños
Joan den urriaren 26an Angel Díaz de Rada UNEDeko Gizarte eta Kultura Antropologiako katedradunak talde-ikerketa etnografikoari buruzko hitzaldi bat eman zuen. Gaia gure elkarteak eskatua izan zen, ikusten baitugu ikerketak diziplina anitzekoak direla gero eta maizago, baita aldi beren toki askotan kokatutakoak ere. Ulertzen dugu begirada desberdinak gurutzatu eta elkartuz gero gure eremu bisuala handitu ahal izango dugula, xehetasunak antzemanez eta eta gehiago sakonduz.
Hitzaldia Urrutiko Hezkuntza Unibertsitate Nazionalaren Iruñeko egoitzan izan zen, eta batzuek aurrez aurre ikusi ahal izan zuten eta beste batzuek online (zuzenean eta geroratuta). 140 pertsonak parte hartu zuten. Oso hitzaldi parte-hartzailea izan zen, eta Angelek talde-lanaren aldaerei buruz hitz egin zigun, eta esperientzia askotarikoak azaldu zituen.
Angelentzat, talde-lana bideratzeko kontzeptu nagusia honako hau da: jarrera analitikoa. Moral-forma bat, zeinaren bidez ezagutza sortzea bilatzen dugun, bi baldintzarekin aldi berean: balio logiko erlatiboa eta balio enpiriko erlatiboa. Díaz de Radak garrantzi berezia eman nahi izan zion Landa Gidaren teknika arazteari eta material enpirikoak aztertzeko moduari. Material enpirikoen azterketa ona egiteko, hoberena “beste” batzuekin hastea da, eta
nork bere burua “beste bat” bezala tratatzen ikastea.
Era berean, originaltasuna, egiletza eta etnografia multisituatua eta diziplinartekotasuna azpimarratu zituen.
Hitzaldiaren bideoa ikusi nahi baduzu sakatu HEMEN
Angel Díaz de Rada Brun Urrutiko Hezkuntzarako Unibertsitate Nazionaleko Gizarte eta Kultura Antropologia Departamentuko irakasleak hitzaldia emango du urriaren 26an Iruñean.
Hitzaldi honetan hausnarketa epistemologiko eta metodologikoak planteatuko dira, nolabaiteko zentzu-batasuna osatuz, ikerketa etnografikoa “taldean” egiteko kontuan har daitezkeenak, landa-lana zein ikuspegi analitikoari buruzko arazoak barne. Hausnarketa horiek bertaratutakoekin eztabaidarako gaiak arrazoitzeko planteatuko dira.
Hasiera batean, sakoneko gai batzuk aurkeztu beharko dira, batez ere ikerketako jarrera analitikoarekin zerikusia dutenak, eta ikuspegiaren nahitaez izaera intertestualari eta kooperatiboari eragiten diotenak (bai “banaka” lan egiten denean, bai “taldean” lan egiten denean). Horri dagokionez, gaizki-ulertu garrantzitsuak eragiten dituzten zenbait nozio tematizatzea komeni da; bereziki, originaltasuna, egiletza, etnografia multisituatua eta diziplinartekotasuna. Azken nozio hori antropologian baztertu beharko litzateke, eta, gure diziplinako objektuen eraikuntzan eragin zuzena izanik, komeni da sistematikoki diziplinartekotasunarekin ordezkatzea.
Gainerako hitzaldian, “taldean” egindako ikerketa-esperientzia zehatzak azalduko dira, eta, horrela, hainbat formatutan (oro har, multisituatu gisa sortuak) izandako lizunkeriak erakutsiko dira. Elkarlaneko orientazioari buruzko gogoeta batzuk ere eskainiko dira, orientazio horretan dauden muga epidemikoak azpimarratuz.
Urriaren amaieratik azaroaren hasierako egunetara bitarteko aldiak misterio bat baino
gehiago gordetzen du, eta antropologiatik zenbait ikuspegi lantzera gonbidatzen gaitu. Ohiko testuingurua galdu gabe, tarte horretan heriotzak eta hildakoen oroitzapenak garrantzi berezia hartzen baitute munduko bazter askotan, gaur egun bi hilabete horiek batzen dituen gauak halako erakargarritasuna erakusten du, non proposamen desberdinak elkarrekin bizi diren lurralde bilakatu baita.
Esate baterako, gure inguruan gero eta gutxiago hitz egiten dugu Santu Guztien gauari
buruz, eta gero eta gehiago jai eta kale giroko bi ospakizun motaren gainean. Alde batetik,
Halloween dugu hizpide: Europa osoan gero eta presentzia handiagoa duen jaia. Bestalde,
azken urteotan, tokiko izaera duen ekimen baten garapena ikusten ari gara gurean: besteak beste Gau Beltza izenaz ezagutzen den ekimenaz ari gara, herri ohiturak eta Halloweenen aurkako nolabaiteko erreakzioa aldi berean biltzen omen dituen fenomenoa, alegia.
Oraingo honetan, galdera batetik abiatuta solas egitera gonbidatzen dugu: guk, zer ospatzen dugu?
“Miguel María Iturbide, crimen sin castigo” liburua aurkeztuko du Xabier Susperregi errenteriarrak irailaren 14an, Plazaran, Zugarramurdiko 16 urteko gazte baten hilketaren atzean eraikitako gezurra agerian jarriz. Guardia zibil batek hil zuen tiro eginda, kontrabadoan zebilen gaztea, eta gero pistola bat jarri zioten ondoan enfrentamenduaren bertsioa mantentzeko.
Herriko zenbait jendearen testigantzak jaso ditu, nahiz eta hainbeste urtez ixilean mantendu. Halaber, liburu horretan beste biktima batzuei ere lekua eman die Susperregik: Mikel Zabalza, Joxi Zabala, Jose Antonio Cardosa eta Juan Carlos Garcia Goenagari.
Sistema errepresiboek ahanztura eskatzen dute, ez bakarrik beren aztarnak ezabatzeko, baita eredu neoliberal horren ezaugarria delako ere energia guztiak orainaldian kontzentratzea, berritasuna hondarrik utzi gabe ordezkatuz. Beraz, beharrezkoa da etorkizun hobeagorako egiak kaleratzen jarraitzea, iragana estali eta ezabatu gabe.